4ο περιπατητικό μονοπάτι: Μονή-ξυλογλυπτική

 Το λεωφορείο μας άφησε στην είσοδο του χωριού. Ξεκινήσαμε με ένα περίπατο στα σοκάκια του και φτάσαμε στο τέρμα του χωριού, στην παλιά πηγή. Εκεί, πριν κάποιες δεκαετίες γέμιζαν με νερό τις στάμνες οι κοπέλες και έπλεναν τα ρούχα τους στις γούρνες. Σήμερα το νερό αυτό χρησιμοποιείται μόνο για άρδευση. Τις ημέρες του ποτίσματος, γεμίζει μια στέρνα (δεξαμενή) και περνώντας από ναούς (αυλάκια) ποτίζει τα περιβόλια των χωριανών.

οι γούρνες 

ο ναός (αυλάκια)

Ύστερα γυρίσαμε πίσω για να συναντήσουμε την αρχή του παλιού μονοπατιού που οδηγεί στο εργαστήρι της ξυλογλυπτικής. Πρόκειται για ένα βατό μονοπάτι, αφού χρησιμοποιείται ακόμη συχνά από τους κατοίκους του χωριού για να πάνε στα χωράφια τους. Η δική μας διαδρομή θα διαρκούσε κανονικά περίπου 20 λεπτά, αλλά κράτησε πολύ περισσότερο αφού οι ομορφιές που συναντήσαμε για παρατήρηση και συζήτηση ήταν πολλές!

Το πρώτο πράγμα που έκανε εντύπωση στους μαθητές \τριες ήταν τα πολλά διαφορετικά δέντρα που συναντούσαμε σε όλη τη διαδρομή, καθώς τα περισσότερα δε φύονται στην περιοχή τους.

Στην αρχή βλέπαμε πολλές ελιές και περιβόλια, αλλά καθώς πλησιάζαμε στο ποταμάκι συναντήσαμε τα πρώτα εντυπωσιακά και πανύψηλα δέντρα, τα πλατάνια! Ε, εκεί σταθήκαμε λιγάκι να παρατηρήσουμε τα φύλλα και τους καρπούς του πανέμορφου γίγαντα για να εξοικειωθούμε μαζί του.

ένα πανύψηλο κυπαρίσσι

Ύστερα από αυτή την ευχάριστη γνωριμία συνεχίσαμε το δρόμο μας, περάσαμε από ένα μικρό πέτρινο γεφυράκι, χαιρετήσαμε το ρυάκι και… κάπου εκεί ήταν και μια τοσοδούλα ροδιά. Μας έκανε τόση εντύπωση γιατί ήταν πολύ πολύ μικρή αλλά γεμάτη ρόδια… μμμ… θα πρέπει να’ ναι πολύ νόστιμα!

η μικρή ροδιά

Στη συνέχεια κάναμε μια μικρή παράκαμψη για να δώσουμε την ευκαιρία στους μαθητές μας να γνωρίσουν τα πιο μεγάλα και επιβλητικά δέντρα της περιοχής, τις όμορφες βελανιδιές! Περπατήσαμε λιγάκι, συναντήσαμε τα πανέμορφα κυκλάμινα που φυτρώνουν στις πέτρες και στους κορμούς των δέντρων και φτάσαμε σε ένα μικρό δάσος … με τεράστιες βελανιδιές! Εδώ τα παιδιά πραγματικά ενθουσιάστηκαν! Τα βλέμματα τους έφταναν στον ουρανό  για να παρατηρήσουν αυτά τα πελώρια, αιωνόβια δέντρα με τους τεράστιους κορμούς και τα κλαδιά που είχαν φτιάξει με τα φύλλα τους ένα παχύ στρώμα πάνω στη γη… Ε, εδώ αποφασίσαμε να μείνουμε αρκετά, να απολαύσουμε το φαγητό μας, να κυλιστούμε στα πεσμένα φύλλα και να γνωρίσουμε καλύτερα αυτές τις όμορφες βασίλισσες! Παρατηρήσαμε τα φύλλα και τους καρπούς τους, μιλήσαμε για το μύθο που λέει πως μες τον κορμό τους ζουν οι νύμφες και καταλάβαμε πως ο δήμος των ορεινών χωριών πήρε το όνομα «δρυμαλία», από το είδος αυτό της βελανιδιάς που λέγεται δρυς.

 στο δάσος με τις βελανιδιές

Αφού θαυμάσαμε, φάγαμε, μάθαμε, παίξαμε και χαρήκαμε συνεχίσαμε τον δρόμο μας για το εργαστήρι της ξυλογλυπτικής. Συνεχίσαμε το μονοπάτι, ανεβήκαμε τα πέτρινα σκαλάκια και σε 5 λεπτά ήμασταν εκεί. Με χαρά συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό το μεγάλο δέντρο στο χώρο έξω από το εργαστήρι, ήταν κι αυτό μια βελανιδιά, που απ’ ότι μάθαμε ζει περίπου 500 χρόνια! Για φαντάσου…

η ξυλογλυπτική

όλοι στη μπαλιάστρα για "μπάλες"

να και ο καινούργιος μας φίλος!